به بهانه روز حکیم سخنور، فردوسی طوسی

- Advertisement -

زبان فارسی، زبان اتحاد ایرانیان است. یکی از نشانه های پیوستگی و هم دلی ایرانیان درسرزمین ایران فرهنگی، زبان فارسی و ریشه های محلی است که این درخت تنومند اتحاد را آبیاری می کنند و نیازهای آن را رفع می نمایند.

در روزگاری که زبان عربی زبان رسمی یا بهتر بگوییم زبان غالب در کشور ما بود، مردی برخاست و تصمیم گرفت تا بر روی زبانی درباری (زبان فارسی بیشتر در بین درباریان سامانیان رواج داشت) کار کند و اثری خلق کند که در بازه کوتاهی زبان برتر در ایران زمین شود. پروژه ای بس سترگ که 30 سال از بزرگترین سرمایه یک انسان را از او گرفت و آن سرمایه، عمر گرانمایه ای بود که برای نوشتن شاهنامه توسط ابوالقاسم فردوسی خرج شد.

امروز میراث زبان فارسی، میراثی است که ایرانیان را متحد نموده است و برپایه آن هر یورشی در برابر اتحاد آنها رنگ باخته است. یاد بزرگ مرد خراسان، فردوسی طوسی همیشه زنده باد.

نمیرد از این پس که من زنده‌ام/که تخم سخن را پراکنده‌ام

بناهای آباد گردد خراب/ز باران و از تابش آفتاب

پی افکندم از نظم کاخی بلند/که از باد و باران نیابد گزند